بررسی مشکلات آموزش بالینی و ارائه ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی

مقدمه: در آموزش بالینی، دانشجو در تعامل با مربی و محیط آموزشی بالینی، مفاهیم آموخته شده نظری و عملی قبلی را در موقعیت های واقعی و بر روی بیماران واقعی به کار می بندد. بنابراین هرگونه ضعف در زمینه آموزش بالینی دانشجویان موجب ضعف و کاهش کارایی دانش­آموختگان خواهد شد. نتایج بسیاری از مطالعات بیانگر آن است که شکاف نسبتاً عمیقی در روند آموزش علمی پرستاری و مامایی و عملکرد بالینی دانشجویان وجود دارد و آموزش های بالینی موجود، توانایی لازم را برای ابراز مهارت بالینی به دانشجو نمی­دهد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی و ارائه ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن بود. رو ش ها: در این مطالعه توصیفی، کلیه دانشجویان ترم ۷ و ۸ کارشناسی مامایی سال تحصیلی ۹۳ - ۹۲ به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه ی دو بخشی شامل اطلاعات دموگرافیک و ۳۰ سوال جهت بررسی مشکلات بالینی در سه حیطه ی عوامل فردی، عوامل مربوط به مربی و عوامل محیطی- فیزیکی و یک سوال باز درخصوص ارائه راهکارهایی برای بهبود کیفیت آموزش بالینی بود. پس از جمع­آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، فراوانی) و از طریق نرم­افزار آماری spss تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این بررسی ۸۸ درصد از دانشجویان معتقد بودند که انگیزه ی فردی و علاقه به رشته ی تحصیلی بر کیفیت عملکرد بالینی دانشجو در دوران کارورزی اثر می­کند. ۹۷ درصد از دانشجویان اظهار کردند که تعداد دانشجویان هر گروه، بر کیفیت آموزش بالینی در کارورزی موثر است. ۹۲ درصد از واحد های پژوهش بیان کردند برخورد پرسنل درمانی و همچنین امکانات و تجهیزات محل کارورزی بر کیفیت آموزش بالینی تاثیر دارد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، جذب و به کارگیری اساتید بالینی مجرب، تلاش در جهت بهسازی محیط آموزشی، توسعه ی همکاری بین مدرسین و بخش های بالینی و توجه به هماهنگی و تناسب بین محتوای آموزش تئوری و مباحث عملی می­تواند منجر به بهبود آموزش بالینی شود.